Terwijl het regent fiets ik tussen twee regenbogen door. Ik breng de meiden naar school, en dat vind ik fantastisch. Een kind voor, een kind achter. Een wang wordt stevig tegen mijn rug geplakt. Ik ben high van de liefde, de koffie en de workout.
Terwijl veel gezichten op druk staan kan bij mij de pret niet op. Ik zig zag tussen alle ouders door, om uiteindelijk de fiets met een slip te parkeren voor het schoolgebouw.
Vorig jaar brachten we ze nog met de auto. Dit, niet omdat we lui waren of omdat regen er niet mocht zijn, maar omdat we toen nog naar een andere school gingen. Voor even was het daar een geschenk. Ik bedoel verplicht een zakmes mee naar school en je vuurdiploma halen? Dit klinkt toch als hemel op aarde? Helaas kwamen we erachter dat zelfs in de meer vrijere setting niet ieder mens zijn of haar ego al volledig heeft toegelaten.
Wanneer men nog van het ego af wilt of het idee heeft dat zijn of haar ego belangrijker is dan die van een ander is er nog geen sprake van toelating, acceptatie en handelt men niet vanuit een zuivere intentie.
Enfin, daar ben ik zelf ook nog lang niet, maar het is zonde wanneer het zich mengt met menig kinderhart. Lang verhaal kort, we zijn weer terug bij het oude schooltje en dat heeft zeker zo zijn voordelen. De kinderen gaan lekker. Ze hebben zin, zijn energiek, creatief en stralen. Hoe denk je anders dat die regenbogen tijdens de regenbui tevoorschijn kwamen?
Later lig ik als een natte zwembroek op de yogamat. Mijn lijf lijkt bevroren. Ongelofelijk hoeveel krapte er kan ontstaan. Het voelt een beetje als vroeger, zo aan het einde van een kinderfeestje, toen we nog niet zo moeilijk deden wat betreft veiligheid en je soms gewoon in de kattenbak gepropt werd met twee andere vriendjes.
Ik adem naar de pijn toe. Mijn geest wil weg en zit al voor de televisie kijkend naar de nieuwe Lord of the Rings serie, maar ik blijf ademen. De pijn mag er zijn. Ik mag er zijn. Het mag er zijn.
En dan wanneer ik kreunend op mijn rug draai en naar het plafond staar, stroomt er een golf van ontspanning door mijn lijf. Zo zie je maar, het een kan niet zonder het ander. Er bestaat geen licht zonder donker, er bestaat geen regen zonder regenboog.
De deurbel gaat, maar ik heb geen zin om open te doen en blijf liggen tot dat ik mijn kinderen weer ophaal in de regen.
Beste man, kun jij ook meer ontspanning in jouw leven gebruiken? Schrijf je in voor de nieuwsbrief en ontvang wekelijks een stukje tekst plus een aantal ontspanningsoefeningen.
